Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας

Alice Miller 

Δε χρειάζεται να έχει καύσωνα ή να έχεις συγκεκριμένο λόγο για να πας στην παραλία να ξαπλώσεις δίπλα στη θάλασσα, όπως δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος για να να διαβάσεις τα βιβλία της Alice Miller, μιας και τα όσα γράφει είναι πάντοτε με προσιτό λεξιλόγιο. Αν μου ζητήσεις να προτείνω ένα βιβλίο ψυχολογίας, "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" είναι ένα από τα βιβλία που έρχονται πρώτα στο μυαλό μου, κι αυτό επείδη όχι μόνο με άγγιξε και με προβλημάτισε, αλλά επειδή μπορώ να το διαβάσω εύκολα χωρίς να χρειάζεται να ψάχνω ορολογίες που δεν καταλαβαίνω. Είναι γραμμένο με τρόπο που μπορείς να μάθεις χωρίς να βαραίνεις. Ξαπλωμένη στην παραλία, με το θαλασσινό αεράκι κι ένα δροσερό καφεδάκι, έπιασα να διαβάσω ξανά - μετά από χρόνια- αυτό εδώ το συγκλονιστικό βιβλίο. 

"Το άτομο αναπτύσσεται με τέτοιον τρόπο που αποκαλύπτει μόνο όσα οι άλλοι περιμένουν από αυτό και ταυτίζεται τόσο πολύ με αυτά που αποκαλύπτει, που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως πολύ περισσότερα κρύβονται πίσω από τον ψευδή εαυτό. Δεν μπορεί δηλαδή ν'αναπτύξει και να διαφοροποιήσει τον αληθινό του εαυτό γιατί δεν μπορεί να ζήσει με αυτόν. Είναι αναμενόμενο λοιπόν ότι ένα τέτοιο άτομο θα παραπονιέται για αισθήματα κενού, ματαιότητας ή για το ότι "δεν ανήκει πουθενά", αφού μέσα του υπάρχει όντως κενό" 

Η Alice Miller άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή με τις παρατηρήσεις και τις απόψεις της σχετικά με την παιδική κακοποίηση διευκρινίζοντας πολύ συχνά στα γραπτά της πως δεν εννοεί την σωματική βία αποκλειστικά, αλλά την ψυχολογική κακοποίηση που δεν είναι πάντοτε εμφανής και που διαπράττεται από τους γονείς ή άλλους φροντιστές, τους οποίους κατηγόρησε για την πλειονότητα των ψυχώσεων και υποστήριξε πως οι περιπτώσεις εθισμού, οι εγκληματικές ενέργειες ή ψυχικές ασθένειες προκλήθηκαν από την καταπιεσμένη οργή και τον πόνο του παιδικού τραύματος. Είναι σύνηθες όταν ακούμε "κακοποίηση" να έρχεται στο μυαλό μας σωματική βία και σκηνές που θυμίζουν κάποια ταινία, όμως δεν είναι έτσι ή μόνο έτσι. Οι πτυχές της παιδικής κακοποίησης ξετυλίγονται σελίδα σελίδα, όπως επίσης τα σημάδια που αφήνουν στις συμπεριφορές και στις σχέσεις μας. 

Η συγγραφέας στο βιβλίο αναφέρεται συχνά στις ιδέες μεγαλείου και στην κατάθλιψη, είτε με προσιτές αναλύσεις είτε με παραδείγματα από την κλινική της εμπειρία, και στο πως τα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας αποθηκεύονται στα κύτταρά μας και με αφορμή κάποιο γεγονός κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής εμφανίζονται ξανά με τη μορφή μιας συμπεριφοράς, μιας σχέσης, μια εξάρτησης. Αυτό κάπως ανακυκλώνεται στο βιβλίο χωρίς ωστόσο να κουράσει ούτε για λίγο, μιας και σε κάθε τι, προσθέτει και κάτι ακόμη, κάτι δυνατό, κάτι συγκινητικό, κάτι που προβληματίζει και πάει τη σκέψη ένα βήμα πιο πέρα. 

"Όσο λιγότερο ρεαλιστικά είναι αυτά τα συναισθήματα κι όσο πιο λίγο ταιριάζουν με την τωρινή πραγματικότητα, τόσο πιο καθαρά δείχνουν ότι αφορούν λησμονημένες καταστάσεις από το παρελθόν, τις οποίες το άτομο θα πρέπει να ανακαλύψει. Αν δεν αφήσουμε τον εαυτό μας να βιώσει το συναίσθημα που γεννιέται, αλλά αρχίσουμε να το εκλογικεύουμε, τότε δεν μπορούμε ν'ανακαλύψουμε την αιτία του και η κατάθλιψη θριαμβεύει"

*παρακαλώ πολύ να μην αντιγράφετε ούτε να χρησιμοποιείτε με οποιοδήποτε τρόπο τα κείμενα και τις φωτογραφίες αυτού του site χωρίς την γραπτή άδειά μου

*όλα όσα γράφονται σ'αυτό το σάητ αποτελούν απλώς την προσωπική μου άποψη